Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία: Πλάτων και η Θεωρία των Ιδεών

Νικόλαος Γ. Χαραλαμπόπουλος

Περιγραφή

Το παρόν μάθημα να αποτελέση μια εισαγωγή στην προσωπικότητα και το έργο του Πλάτωνος μέσω της ενδελεχούς, εκ του σύνεγγυς, ολιστικής ανσγνώσεως συγκεκριμένων διαλόγων. Αφετηριακό σημείο η διασάφηση ωρισμένων εννοιών και άρση παρωχημένων για την τρέχουσα πλατωνική ερμηνευτική δεδομένων όπως (α) ο υποτιθέμενος διχασμός μεταξύ των Πλάτωνος λογοτλεχνου και του Πλάτωνος φιλοσόφου  ή (β) το κατασκευασμένο της ταξονομίας των πλατωνικών διαλόγων (από τις Θρασύλλειες τετραλογίες μέχρι την νεωτερική χρονολογική τριχοτόμηση της πρωίμου, μέσης και υστέρας περιόδου). Στους βασικούς θεματικούς άξονες περιλαμβάνονται το μυθοπλαστικό της σωκρατικών και πλατωνικών διαλόγων, οι διακειμενικές και ενδοκειμενικές αναφορές, το παραστάσιμο των διαλόγων, η σημασία της συλλήψεως του αισθητού κόσμου ως απεικάσματος του αληθινού κόσμου των Ιδεών για την αυτεπίγνωση του ανθρώπου ως προσώπου και πολίτου στις τρέχουσες (παρακμιακές) και την ουτοπική (;) ιδανική κοινωνία.

CC - Αναφορά - Μη Εμπορική Χρήση - Όχι Παράγωγα Έργα
Περιεχόμενο μαθήματος

Το παρόν μάθημα να αποτελέσει μια εισαγωγή στην προσωπικότητα και το έργο του Πλάτωνος μέσω της ενδελεχούς, εκ του σύνεγγυς, ολιστικής αναγνώσεως συγκεκριμένων διαλόγων. Αφετηριακό σημείο η διασάφηση ορισμένων εννοιών και άρση παρωχημένων για την τρέχουσα πλατωνική ερμηνευτική δεδομένων όπως (α) ο υποτιθέμενος διχασμός μεταξύ των Πλάτωνος λογοτέχνου και του Πλάτωνος φιλοσόφου  ή (β) το κατασκευασμένο της ταξονομίας των πλατωνικών διαλόγων (από τις Θρασύλλειες τετραλογίες μέχρι την νεωτερική χρονολογική τριχοτόμηση της πρωίμου, μέσης και υστέρας περιόδου). 

 Βασικοί θεματικοί άξονες του μαθήματος είναι:

  • το μυθοπλαστικό της σωκρατικών και πλατωνικών διαλόγων,
  • οι διακειμενικές και ενδοκειμενικές αναφορές,
  • το παραστάσιμο των διαλόγων,
  • η σημασία της συλλήψεως του αισθητού κόσμου ως απεικάσματος του αληθινού κόσμου των Ιδεών για την αυτεπίγνωση του ανθρώπου ως προσώπου και πολίτου στις τρέχουσες (παρακμιακές) και την ουτοπική (;) ιδανική κοινωνία.

 

Μαθησιακοί στόχοι

Βασικός στόχος του μαθήματος είναι να εξοικειωθούν οι μαθητές με την προσωπικότητα και το έργο του Πλάτωνος.

Επιμέρους στόχοι του μαθήματος είναι:

  • η διασάφηση όρων και εννοιών
  • η άρση παρωχημένων δεδομένων για την πλατωνική ερμηνευτική
  • η ταξινόμηση των πλατωνικών διαλόγων
  • η εξοικείωση με τη μυθοπλασία των πλατωνικών διαλόγων
  • η σημασία της συλλήψεως του αισθητού κόσμου ως απεικάσματος του αληθινού κόσμου των Ιδεών
Βιβλιογραφία

ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Γενικές μελέτες

2.  Βιβλιογραφία για τον Χαρμίδην

Προτεινόμενα συγγράμματα

Ενότητες

Με την εισαγωγική διάλεξη (πρώτο και δεύτερο μέρος) επιδιώκεται η εξοικείωση των φοιτητών με την εικόνα του Πλάτωνος στις εικαστικές τέχνες. Επίσης αναδεικνύεται η προσέγγιση των πλατωνικών διαλόγων ως κειμένων μυθοπλασίας και εξετάζεται η χρονολόγηση και ταξινόμησή τους. Παράλληλα γίνεται μια προσπάθεια προσέγγισης του θέματος της γνησιότητάς τους.

Με την εισαγωγική διάλεξη (δεύτερο μέρος) αναδεικνύεται η προσέγγιση των πλατωνικών διαλόγων ως κειμένων μυθοπλασίας και εξετάζεται η χρονολόγηση, η ταξινόμηση και γνησιότητά τους. Παράλληλα γίνεται εισαγωγή στον Χαρμίδην, στην οποία παρουσιάζονται τα πρόσωπα, η πλοκή, ο τόπος, ο χρόνος και η πολυπρισματική ερμηνευτική του διαλόγου.

Στην τρίτη διάλεξη oι φοιτητές έρχονται σε μια πρώτη επαφή με το αρχαίο κείμενο του πλατωνικού διαλόγου Χαρμίδης. Πιο συγκεκριμένα, αναλύεται ο πρόλογος (153a-154c), ο οποίος προσεγγίζεται μεταφραστικά, ερμηνευτικά και υφολογικά.

Στην τέταρτη διάλεξη εξετάζεται η συνέχεια του προλόγου (154d-156d6). Πιο συγκεκριμένα, θα αναλυθεί ο διάλογος ανάμεσα στον Σωκράτη, τον Κριτία και τον Χαιρεφώντα. Ο Κριτίας θα εγκωμιάσει τα χαρίσματα του Χαρμίδη και θα προτείνει στο Σωκράτη τον απευθείας διάλογο με τον νεαρό. Κεντρικό σημείο του διαλόγου είναι το θεατρικό αυτοσχέδιο του Κριτία με τίτλο: «Ο Σωκράτης γιατρός». 

Στην πέμπτη διάλεξη προσεγγίζεται, μέσω της εκ του σύνεγγυς ανάγνωσης του αρχαίου κειμένου, η έννοια της σωφροσύνης. Αρχικά, παρουσιάζεται ο πρώτος ορισμός της έννοιας από τον Χαρμίδη. Ο Σωκράτης, όμως, αντικρούει τον Χαρμίδη, υποστηρίζοντας πως η ησυχία, με την έννοια της βραδύτητας, δεν μπορεί να θεωρηθεί στοιχείο της σωφροσύνης, γιατί στις ανθρώπινες ενέργειες μεγάλη σημασία έχει συχνά η ταχύτητα. Στη συνέχεια ο Χαρμίδης προσπαθεί να δώσει στη σωφροσύνη την έννοια της σεμνότητας, της αιδούς, διατυπώνοντας τον δεύτερο ορισμό της σωφροσύνης, ο οποίος επίσης ανασκευάζεται από τον Σωκράτη.

Στο πρώτο μέρος της έκτης διάλεξης παρουσιάζεται ο τρίτος ορισμός της σωφροσύνης (161b-162d). Μέσα από την ανάλυση του αρχαίου κειμένου οι φοιτητές θα κατανοήσουν την επιχειρηματολογία πάνω στην οποία στηρίζεται η ανασκευή του τρίτου ορισμού από τον Σωκράτη. Το δεύτερο μέρος της διάλεξης (161d10-162a2) εστιάζει στην πρώτη ουτοπία: την κοινωνία αυτάρκων παραγωγών. Το μάθημα ολοκληρώνεται με το σχολιασμό της οργισμένης αντίδρασης του Κριτία.

Η έβδομη διάλεξη επικεντρώνεται στην προσπάθεια αναπροσαρμογής του τρίτου ορισμού της σωφροσύνης  (162b-163d). Μέσα από την εκ του σύνεγγυς ανάγνωση του αρχαίου κειμένου  οι φοιτητές θα παρακολουθήσουν την απόπειρα  ανασκευής του ορισμού «? τ?ν ?γαθ?ν πρ?ξις».

Η όγδοη διάλεξη επικεντρώνεται στη ρήση του Κριτία. Μέσα από την εκ του σύνεγγυς ανάγνωση του πλατωνικού κειμένου οι φοιτητές θα παρακολουθήσουν την επιχειρηματολογία του Κριτία και την διατύπωση του τέταρτου ορισμού της σωφροσύνης (τ? γιγνώσκειν α?τ?ν ?αυτόν).

Η ένατη διάλεξη επικεντρώνεται στην έννοια της αυτοαναφορικότητας. Ο Κριτίας ισχυρίζεται ότι η σωφροσύνη διαφέρει από όλες τις άλλες μορφές γνώσης στο ότι είναι η μόνη που αποτελεί γνώση του εαυτού της και των άλλων γνώσεων. Η σωφροσύνη είναι γνώση της γνώσης, αλλά και της αγνωσίας. Η άποψη αυτή οδηγεί στον πέμπτο ορισμό της σωφροσύνης «?πιστήμη ?πιστήμης κα? δ? κα? ?νεπιστημοσύνης», ο οποίος επίσης ανασκευάζεται από τον Σωκράτη.

Το πρώτο μέρος της δέκατης διάλεξης επικεντρώνεται  στην «απορία» του Κριτία, ο οποίος αποτυγχάνει να αποδείξει ότι υπάρχει «γνώση της γνώσης». Στη συνέχεια του διαλόγου εξετάζεται από τους συνομιλητές η χρησιμότητα της γνώσης, στην οποία εστιάζει το δεύτερο μέρος του μαθήματος.

 

Στην ενδέκατη διάλεξη εξετάζεται το τρίτο επεισόδιο του πλατωνικού διαλόγου (172b-173a) και το τρίτο ιντερλούδιο (173a-d). Ο Σωκράτης δεν δέχεται ότι η σωφροσύνη μπορεί να οδηγήσει στην ευτυχία και πιστεύει ότι, ακόμα κι αν κάποιος ήξερε τα πάντα και ζούσε σύμφωνα με τη γνώση, δεν θα ήταν ευτυχισμένος. Μέσω της εκ του σύνεγγυς ανάγνωσης του πλατωνικού κειμένου θα επισημανθούν αρχικά κάποια μεθοδολογικά σφάλματα και στη συνέχεια θα παρουσιαστεί αναλυτικά το όνειρο του Σωκράτους που συνιστά την τρίτη ουτοπία.

Η δωδέκατη ενότητα εστιάζει στην ανάλυση του υπόρρητου έκτου ορισμού της σωφροσύνης ως γνώσεως του καλού και του κακού (?πιστήμη ?γαθο? τε κα? κακο?) και προσεγγίζεται η ανασκευή του.

Στο πρώτο μέρος της τελευταίας διάλεξης αναλύεται η τελευταία ρήση του Σωκράτους, ενώ στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται ο επίλογος του διαλόγου. Το μάθημα ολοκληρώνεται με μια γενική θεώρηση του διαλόγου και την εξαγωγή τελικών συμπερασμάτων.

 

Στην ενότητα αυτή περιλαμβάνονται ασκήσεις αυτοαξιολόγησης, που αφορούν τις διαλέξεις του μαθήματος. Οι ερωτήσεις καλύπτουν τη διδαχθείσα ύλη και έχουν συνταχθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να παρέχουν τη δυνατότητα στους φοιτητές να γνωρίζουν σε κάθε στάδιο τον βαθμό κατανόησης του πλατωνικού διαλόγου.

 

Συμπληρωματική βιβλιογραφία μαθήματος "Πλάτων και Θεωρία των Ιδεών".

Ανοικτό Ακαδ. Μάθημα

Ανοικτά Ακαδημαϊκά Μαθήματα
Επίπεδο: A+

Αρ. Επισκέψεων :  0
Αρ. Προβολών :  0

Ημερολόγιο