Αρχαία Ελληνική Λογοτεχνική Κριτική (2022-2023) (PHL_Α505)

Μαγνητοσκοπημένη παράσταση των Βατράχων του Αριστοφάνη.

1977 ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟ ΣΠΥΡΟΥ Α. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ

Σκηνοθεσία Σπύρος Ευαγγελάτος - Μετάφραση Κώστας Ταχτσής - Σκηνογραφία-Ενδυματολογία Νίκος Πολίτης - Στέφανος Γαζουλέας - Χορογραφία Ντόρα Τσάτσου-Συμεωνίδη - Ερμηνεία: Νίκος Μπουσδούκος (Διόνυσος), Ηλίας Λογοθέτης (Ξανθίας), Δημήτρης Πιατάς (Ηρακλής), Λευτέρης Βογιατζής (Ευριπίδης), Στέφανος Κυριακίδης (Αισχύλος)

[Οι συντελεστές της παράστασης σύμφωνα με το: Παναγιωτόπουλος, Νίκος Α., και Άγις Μαρίνης, επιμ. Αριστοφάνης, Βάτραχοι. Αθήνα: Νεφέλη, 2021.]

Η συγκεκριμένη διατριβή εξετάζει σε βάθος τις ποιητολογικές αναφορές του Πλάτωνα στους διαλόγους του. Ο/η ενδιαφερόμενος/-η μπορεί είτε να διαβάσει διαδικτυακά τη διατριβή είτε, αφού φτιάξει λογαριασμό στην ιστοσελίδα του Εθνικού Αρχείου Διδακτορικών Διατριβών, να την κατεβάσει ηλεκτρονικά. 

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, επί τη ευκαιρία της πρόσφατης μετάφρασης του έργου Αρετές της αυθεντικότητας: Δοκίμια για τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη (ΠΕΚ, 2022), μεταξύ δύο σημαντικών καθηγητών και ερμηνευτών της αρχαίας φιλοσοφίας, του Αλέξανδρου Νεχαμά (συγγραφέα του τόμου) και του Παύλου Καλλιγά. Μάλιστα, από το 12ο λεπτό και εξής λαμβάνει χώρα μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση σχετικά με τη «ριζική» απόφαση του Πλάτωνα να μην επιτρέψει την παρουσία της δραματικής και επικής ποίησης στο ιδεώδες πολίτευμα της Πολιτείας του. 

Το παρόν άρθρο προσφέρει μια συνολική ερμηνεία του αριστοτελικού ορισμού της τραγωδίας (Περί ποιητικής 6, 1449b23-8).

Ο τιμώμενος ομιλητής (το κείμενο προέρχεται από ομιλία), μέσα από την προσεκτική παρουσίαση ορισμένων παρερμηνειών, στις οποίες έχουν υποπέσει νεότεροι και σύγχρονοι μελετητές της αριστοτελικής πραγματείας Περί ποιητικής, αποδεικνύει ότι ο Σταγειρίτης στην πραγματικότητα δεν αδιαφόρησε για το οπτικό/παραστασιακό κομμάτι της τραγικής ποίησης, εν αντιθέσει προς ό,τι συχνά έχει υποστηριχθεί στη δευτερεύουσα βιβλιογραφία. [Σημείωση: η πλοήγηση στις σελίδες γίνεται με τα πράσινα βέλη.]