Παρουσίαση/Προβολή

(ΘΕ 461) -  Δέσποινα Σταματοπούλου

Περιγραφή Μαθήματος

Συγγραφείς λογοτεχνικών έργων προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν και να διατηρήσουν την προσοχή των θεατών, να προκαλέσουν έντονη συναισθηματική εμπλοκή, να παρέχουν εγγενή ευχαρίστηση επεξεργασίας αφήνοντας πίσω τους μια διαρκή επίδραση στη μνήμη των αναγνωστών ή θεατών τους. Ταυτόχρονα, πρόσφατες ψυχολογικές έρευνες υποδηλώνουν ότι υπάρχει γενικά μια σαφώς ισχυρή έμφαση στην προσοχή, απορρόφηση και στο συναίσθημα, καθώς και μια προνομιακή και εντονότερη καταγραφή στη μνήμη η οποία μπορεί να εξυπηρετείται καλύτερα από αρνητικά παρά από θετικά συναισθήματα: «Το κακό είναι ισχυρότερο από το καλό» (Baumeister, Brat slavsky, Finkenauer & Vohs, 2001· βλέπε επίσης Cacioppo & Gardner, 1999· Frijda, 1988· Larsen & Prizmic , 2008; Vaish, Grossmann & Woodward, 2008). Αυτή η προκατάληψη υπέρ της αρνητικότητας εξηγείται συνήθως με εξελικτικούς όρους, ενώ ταυτόχρονα ανοίγει ένα πεδίο προβληματισμών και νέων αναζητήσεων στην διερεύνηση της «ετερότητας» και της «συγκινησιακής συνήχησης», ειδικότερα στην μετα-νεωτερικότητα. Όπως τονίζεται από τους Menninghaus et al. (2017), πολλά μυθιστορήματα και δράματα, που προφανώς απολαμβάνουν πολλοί αναγνώστες ή θεατές, είναι στην πραγματικότητα, για αποτυχημένους γάμους, δυστυχισμένους έρωτες, προδοσίες και άλλα παρόμοια. Επιπλέον, προφανώς απολαμβάνουμε ανήθικες ενέργειες των χαρακτήρων σε διάφορα ψυχαγωγικά πλαίσια, όπως βιντεοπαιχνίδια (π.χ. Hartmann & Vorderer). Πρόσφατες τηλεοπτικές σειρές όπως το Breaking Bad, οι Sopranos και το House of Cards δείχνουν μια ιδιαίτερα έντονη εστίαση στις ηθικά κακές φιγούρες (π.χ., Salgaro & Van Tourhout, 2018). Τα παραπάνω θέματα αφήνουν ένα ευρύ πεδίο συζήτησης του ρόλου του αρνητικού αλλά και του θετικού στην «δεκτικότητα» κατά τις διαδικασίες πρόσληψης των δραματικών τεχνών και στην διαμόρφωση της αισθητικής εμπειρίας. 

Ημερομηνία δημιουργίας

Πέμπτη, 2 Οκτωβρίου 2025