Preview

(PHIL2008) -  Ιωάννης Ζεϊμπέκης

Course Description

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ 2024-25

Φιλοσοφία του νου: Αντίληψη και σκέψη

Πηγαίνετε κατευθείαν στα έγγραφα:

https://eclass.upatras.gr/modules/document/?course=PHIL2008

Συνεχίζοντας την θεματική του περυσινού σεμιναρίου για το νοητικό περιεχόμενο (που εστίασε στις σκέψεις), το φετινό σεμινάριο εστιάζει στο πρόβλημα των περιεχομένων της αντίληψης, στην αντίληψη ως μορφή αναπαράστασης και στις σχέσεις της αντίληψης με τη σκέψη.

Η αντίληψη είναι η πηγή των εμπειρικών μας γνώσεων--εδραιώνει πεποιθήσεις που είναι οι φορείς της γνώσης. Ωστόσο σύμφωνα με μια πληθώρα από φιλοσοφικές και εμπειρικές θεωρίες, οι αντιληπτικές αναπαραστάσεις δεν έχουν την ίδια μορφή με τις σκέψεις και δεν μπορούν να περιγραφούν με βάση το γλωσσικό πρότυπο που εφαρμόστηκε ιστορικά στις σκέψεις. Οι αντιλήψεις περιγράφονται ως εικονικές, αναλογικές, μη-εννοιακές και απλές (δηλ. όχι συνθεσιακές) αναπαραστάσεις, ενώ οι σκέψεις ως δομημένες, συνθεσιακές και αποτελούμενες από έννοιες. Υπό αυτές τις συνθήκες, τι θα μπορούσε να σημαίνει ότι οι βασικές μας πεποιθήσεις βασίζονται στις αντιλήψεις; Πώς μπορεί μια αντίληψη χωρίς προτασιακή δομή να τροφοδοτήσει με περιεχόμενο μια πεποίθηση που είναι προτασιακή--από πού θα προκύψουν ως διακριτά φαινόμενα η κατηγόρηση, η αναφορά, ή η ποσόδειξη που εμφανίζονται στη σκέψη;

Θα ξεκινήσουμε από τη μελέτη τριών θεωριών για τα περιεχόμενα της αντίληψης (Burge 1991, Crane 2001, Searle 1983). Στη συνέχεια θα εξετάσουμε τη θεωρία των δεικτικών σκέψεων του Gareth Evans (1982) -- σκέψεων που αντλούν το περιεχόμενό τους από την αντίληψη -- καθώς και τον ισχυρισμό του Evans περί μη εννοιακού περιεχομένου της αντίληψης. Τέλος, θα μελετήσουμε τη θεωρία των δεικτικών σκέψεων του Campbell (2002, 2011).

 

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ 2023-2024

Φιλοσοφία της Γλώσσας και του Νου Ι: Ιστορία της αναλυτικής φιλοσοφίας

Η αναλυτική παράδοση στη φιλοσοφία ξεκίνησε στις αρχές του 20ού αιώνα με τη δυνατότητα, που εξασφάλισε αρχικά ο Frege, να απεικονίσουμε λογικά τη δομή της σκέψης και της γλώσσας. Σύντομα οι Russell και Wittgenstein χρησιμοποίησαν τη λογική ανάλυση για να εξερευνήσουν τις μεταφυσικές δεσμεύσεις του καθημερινού, του επιστημονικού και του φιλοσοφικού λόγου, και ενίοτε για να σκεφτούν τα όρια της ίδιας της φιλοσοφίας ως πρακτικής της γλώσσας και της σκέψης. Αν αυτή η πρώϊμη περίοδος μετατόπισε το κέντρο βάρους της φιλοσοφικής θεώρησης προς τις τυπικές επιστήμες, μια μεταγνέστερη μετατόπιση ήταν προς τις μεθόδους των εμπειρικών επιστημών. Οι λογικοί εμπειριστές—σε ένα περιβάλλον στο οποίο η φιλοσοφία παραχωρούσε τα αντικείμενά της σε επιμέρους επιστήμες, με τελευταία τη συμπεριφοριστική ψυχολογία—αμφισβήτησαν την ίδια τη δυνατότητα της φιλοσοφίας, τάση που ενισχύθηκε από την υπονόμευση της μεταφυσικής μέσω σημασιολογικών επιχειρημάτων στους Wittgenstein και Carnap. Η αμφιβήτηση τελικά υποχώρησε. Η συμπεριφορική ψυχολογία παρήκμασε για λόγους που προέβλεψαν οι Sellars και Chomsky. Οι νοητικές έννοιες—κεντρικές για τη φιλοσοφική περιγραφή του ανθρώπου—απέκτησαν ξανά επεξηγηματικό ρόλο, πρώτα στον Lewis, μετά στη φιλοσοφία του νου, και σήμερα στη γνωσιακή επιστήμη.

Θα εξηγηθούν ορισμένες βασικές αρθρώσεις αυτής της φιλοσοφικής περιπέτειας, με έμφαση στο πώς διαμορφώθηκε και εξελίχθηκε στον 20ο αιώνα η φιλοσοφική προβληματική για τις σχέσεις της γλώσσας και της σκέψης και στην επιρροή της σε άλλες επιστήμες.

 

Creation Date

Monday, October 21, 2019