Αρχαίο Ελληνικό Δραμα: Αισχύλος

Στο τρέχον εξάμηνο θα διαβάσουμε και θα σχολιάσουμε την αρχαιότερη σωζόμενη τραγωδία, τους Πέρσες του Αισχύλου (472 π.Χ.). Η ερμηνευτική μας αναπτύσσεται στις εξής διαστρωματώσεις: (α) ειδολογική, δηλ. η προσέγγιση της τραγωδίας ως του νέου ποιητικού είδους της εποχής της το οποίο εδράζεται στα δύο καινοφανή ειδοποιά του στοιχεία, τη σύνθεση όλων των μέχρι τότε ποιητικών μορφών σε μία ενιαία φόρμα και την εισαγωγή της τρίτης διάστασης μέσω της παράστασης (β) ιστορική-πολιτική, δηλ. το πείραμα της ιστορικής τραγωδίας και η απόπειρα εκ μέρους του Αισχύλου να ψηλαφήση τη σημασία των Μηδικών για την ελληνική συλλογική συνείδηση και, ειδικώτερα, για την αθηναική εξωτερική πολιτική (γ) θεολογική, δηλ. η αποδοχή του κοσμικού νόμου της θεοδικίας, όπου ο υπερβαίνων τα μέτρα του υβριστής συντρίβεται (δ) θεατρική, δηλ. η προσέγγιση των Περσών ως θεατρικού έργου με τον συνακόλουθο σχολιασμό σκηνοθετικών και σχετιζομένων με την παράσταση ζητημάτων